Naukowcy z Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu, pod kierownictwem prof. dr. hab. Piotra Szulca, osiągnęli przełomowe wyniki dotyczące możliwości uprawy imbiru w polskich warunkach klimatycznych. W ramach innowacyjnego projektu naukowcy i praktycy opracowują technologie umożliwiające uprawę tej egzotycznej rośliny, otwierając nowe możliwości dla rolnictwa i przemysłu spożywczego.
Projekt skupia się na przystosowaniu technologii uprawy imbiru do polskich warunków geograficznych i środowiskowych, co wymaga opracowania nowatorskich rozwiązań agrotechnicznych. Istotnym elementem jest również stworzenie optymalnych procesów podkiełkowywania kłączy w kontrolowanych warunkach, które przyspieszają wzrost rośliny i zwiększają jej efektywność. Dodatkowo, projekt zakłada opracowanie nowej metody pozyskiwania klarowanego soku z imbiru, co otwiera możliwości wykorzystania go w produkcji innowacyjnych napojów funkcjonalnych.
Badania realizowane w drugim roku projektu w Centrum Edukacji Przyrodniczej Marcelin UPP przyniosły wyjątkowe efekty. Wprowadzono szereg zabiegów agrotechnicznych, takich jak optymalizacja sposobu sadzenia, dostosowanie częstotliwości nawadniania oraz zastosowanie odpowiedniego podłoża. Dzięki tym działaniom plon okazał się niezwykle obiecujący, co potwierdza potencjał tej rośliny w polskich warunkach klimatycznych.
„Aby dostosować imbir do polskich warunków klimatycznych, kluczowe jest opracowanie metod pozwalających na skrócenie cyklu wegetacyjnego tej rośliny i wydłużenie okresu jej wzrostu poprzez zastosowanie kontrolowanych warunków uprawy. W krajach takich jak Indie, Chiny czy Peru, gdzie imbir jest tradycyjnie uprawiany, roślina potrzebuje około 10 miesięcy, aby osiągnąć pełną dojrzałość technologiczną. W polskich warunkach klimatycznych jest to wyzwanie, które wymaga innowacyjnych rozwiązań” – mówi prof. dr hab. Piotr Szulc.
Jednym z kluczowych etapów tego procesu jest podkiełkowywanie kłączy, które odgrywa fundamentalną rolę, ponieważ umożliwia przyspieszenie wzrostu rośliny już w początkowej fazie wegetacji. W tegorocznych uprawach istotne było również pozyskanie kłączy z Indii wolnych od środków hamujących kiełkowanie – substancji powszechnie stosowanych w kłączach dostępnych na polskim rynku. Zdrowy materiał przeznaczony do rozmnażania wegetatywnego, dobrze rozwijał się w lokalnych warunkach.
Dodatkowym wyzwaniem jest ochrona imbiru przed przymrozkami. W odpowiedzi na to zastosowano nasadzenia pod osłonami, które nie tylko chronią rośliny przed niskimi temperaturami, ale także pozwalają na lepsze kontrolowanie warunków środowiskowych, takich jak wilgotność czy nasłonecznienie.
„Ten rok upraw był przełomowy dzięki wprowadzeniu szeregu zabiegów agrotechnicznych, takich jak optymalizacja sposobu sadzenia czy ustalenie częstotliwości podlewania. Wszystkie te działania, które przeprowadzałem osobiście, przyniosły imponujące efekty w postaci dużego plonu, co potwierdza, że przy odpowiedniej technologii i zaangażowaniu, uprawa imbiru w Polsce jest możliwa” – opowiada prof. Szulc.
Mimo tych sukcesów, droga do pełnej introdukcji imbiru jako powszechnej uprawy w Polsce wciąż jest długa. Należy opracować metody, które pozwolą na zwiększenie dostępności materiału rozmnożeniowego, a także dostosowanie uprawy do szerszej skali rolniczej. Uprawy muszą stać się bardziej efektywne kosztowo, a technologia mniej wymagająca, aby mogły być realizowane przez każdego rolnika.
Jak podkreśla prof. dr hab. Piotr Szulc „Uprawa imbiru w Polsce to coś więcej niż eksperyment – to wizja przyszłości, w której nasze rolnictwo staje się bardziej zróżnicowane i innowacyjne. Przed nami jeszcze wiele wyzwań, ale każdy krok przybliża nas do momentu, w którym imbir stanie się dostępnym, lokalnym produktem. Wierzę, że dzięki pasji i determinacji naszego Zespołu ten cel jest w zasięgu ręki”.
Działania grupy operacyjnej „Polski Imbir” konsekwentnie przybliżają do tego celu. Pasja i zaangażowanie zespołu, wspierane precyzyjnymi badaniami oraz szczegółową analizą każdej fazy wzrostu rośliny, udowadniają, że uprawa imbiru w Polsce to nie tylko możliwa, ale i obiecująca perspektywa. „Jako Uniwersytet Przyrodniczy w Poznaniu, ale także partnerzy projektu mamy ambicję, aby Polska stała się liderem innowacyjnych upraw imbiru w Europie, otwierając nowe możliwości dla rolnictwa i przemysłu spożywczego” – podsumowuje prof. Szulc.
Te pionierskie działania prowadzone są w ramach realizacji projektu pn. „Introdukcja upraw imbiru (Zingiber officinale Rosc.) w Polsce na potrzebę opracowania nowej technologii wytwarzania klarowanych napojów funkcjonalnych” od 1 stycznia 2023 roku i potrwają do końca 2024 roku. Przedsięwzięcie to współfinansowane jest ze środków Unii Europejskiej w ramach działania „Współpraca” Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014–2020.
Realizacja projektu to efekt współpracy w ramach grupy operacyjnej 'Polski Imbir’, która łączy potencjał naukowy, technologiczny i praktyczny następujących partnerów:
- Uniwersytet Przyrodniczy w Poznaniu, reprezentowany przez prof. dr. hab. Piotra Szulca z Katedry Agronomii, Wydziału Rolnictwa, Ogrodnictwa i Biotechnologii oraz prof. dr hab. Joannę Kobus-Cisowską z Katedry Technologii Gastronomicznej i Żywności Funkcjonalnej, Wydziału Nauk o Żywności i Żywieniu
- Centrum Doradztwa Rolniczego w Brwinowie, oddział w Poznaniu,
- Gospodarstwo Rolne Przemysława Kaczmarka,
- AgriSmart sp. z o.o., reprezentowaną przez Barbarę Majoch – Prezesa Zarządu.
Źródło: Uniwersytet Przyrodniczy w Poznaniu
